18 februari 2018 was de dag dat wij Indy eindelijk mochten ophalen. Indy was namelijk nog een pup en pas net een aantal weken oud toen we toestemming kregen haar te adopteren. We hebben 7 weken op haar komst moeten wachten, maar oh wat waren we gelukkig.
Indy is in Roemenie bij de vinder in huis opgegroeid tussen het gezin met ook huisdieren.
Indy had zich snel aangepast aan ons gezin, maar wel met stapjes.

Toen Indy een tijdje bij ons was , ontstond ineens het idee om nog een vriendje of vriendinnetje voor Indy te adopteren. Ons oog viel op Maya en zij kwam aan op 22-09-2018.
Na een moeilijke start zijn ze nu echt maatjes en genieten we ontzettend van onze meisjes. Wat een liefde en blijdschap bregen ze toch in ons leven!

Ik ben huisbezoeker geworden nadat Ina en Tessa een noodkreet plaatsten. De huisbezoeker van die regio kon niet en toen besloot ik me aan te melden.
Er is een duidelijke richtlijn voor huisbezoeken en daar ging ik dan! Met zwetende handen en trillende benen ging ik voor het eerst bij iemand op huisbezoek. Ik was me zo bewust van de belangrijke taak die ik had.
Jij bent het oog en het oor voor de stichting. Als er iets is moet je er doorheen zien te prikken. Is wel echt de handleiding doorgenomen, maken ze geen impulsieve keuze, zijn ze zich bewust van de behoeften van een rescuehond, gaan ze de richtlijnen volgen, etc?

Nu, anderhalf jaar later en aardig wat huisbezoeken verder, heb ik mijn eigen weg gevonden in de huisbezoeken en vind ik het echt super leuk om te doen.
Ik vind het belangrijk dat ik ook een bijdrage lever aan het dierenleed.
Door mijn werk aan de website  en huisbezoeken heb ik veel contact met Ina, Tessa en Thea. Hun enorme betrokkenheid en passie voor de dieren die zij bemiddelen verdient niets anders dan respect. Het is echt niet altijd even leuk of makkelijk en zelfs ook zwaar, maar ze gaan altijd door. De honden staan centraal, en daar doen we het uiteindelijk allemaal voor!
Een gouden mand voor de dieren!
Don’t shop! Adopt!